ranić

ranić I {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk a. dk VIIb, ranićnię, ranićni, ranićań, ranićniony {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'kalecząc czymś kogoś, zadawać rany': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ranić kogoś nożem, bagnetem. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'sprawiać komuś dotkliwą przykrość, boleśnie dotykać czyichś uczuć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ranił ją kłamstwem. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}ranić II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. 3. os ndk VIIb, ranićni, ranićniony {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o przedmiotach: mieć właściwości powodowania obrażeń u kogoś przy nieostrożnym ich dotykaniu, potrącaniu itp': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ostre kamienie mogą ranić bose stopy. Kolce róż mogą ranić ręce. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'mieć zdolność wywoływania bolesnych uczuć; sprawiać przykrość': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kłamstwa ranią czyjeś uczucia. {{/stl_10}}